คืนนี้เป็นอีกคืนหนึ่งที่ผมไม่ได้นอน ด้วยความหวังจะได้เชยชมผีเท้าของพลพรรคปีศาจแดง แบบสดๆ ต้องนั่งฟังเสียงเจ้าหมาน้อยไฮเปอร์ตัวโปรดนอนกรนคร่อกๆ อยู่ข้างๆ ระหว่างถ่างตารอเกมเตะที่ผมหวังว่าเด็กป๋าจะสามารถเก็บสามแต้มเพื่อไล่จี้ อาร์เซน่อล และเชลซี ที่ตัดแต้มกันเองเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่แล้วลูกซัลโวเต็มข้อในนาทีที่ 88 ของเจ้าปาป้า ดิยอป ก็เหมือนสายฟ้าฟาดกลางกบาลสาวกอสูรทั้งหลายทั้งปวง ด้วยความรู้สึกประมาณว่าถูกไอ้เบื๊อกที่ไหนไม่รู้มาฉุดพรากน้องหนูวัยขบเผาะที่เราอุตส่าห์เลี้ยงต้อยมาแรมปีไปจากอก …… เอาเถอะหนึ่งแต้มก็ยังดี ยังไงก็คุ้มค่าแล้วที่ถ่างตารอ ที่บอกว่าคุ้มค่าก็เพราะได้เห็นการต่อบอลจังหวะเดียวงามๆ ตอนทำเกมรุกหลายครั้งแบบที่ไม่เคยเห็นมานานตั้งแต่หมดยุค ‘คู่หูสวิงกิ้ง’ ยอร์ค – โคล จนผมโมเมไปไกลว่านี่หล่ะเกมรุกของแมนยู พ.ศ. นี้ – – ใครจะเชื่อล่ะครับว่าเจ้าหนูโด้จะไม่หวงบอล หรือว่าไรอัน กิ๊กส์จะถ่ายบอลเร็ว รวมถึงสโคลส์ที่กลับมาเป็นยอดคนสมองเพชรบัญชาเกมบุกแบบสะเด่าทรวงอีกครั้ง…

ในประวัติศาสตร์ของแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด นั้น มันเต็มไปด้วยนักเตะระดับตำนานมากมายหลายคน ในทุกๆ เดือนเราจะมาย้อนอดีตถึงนักเตะใน ฮอลล์ ออฟ เฟม ของเรากัน และสำหรับในครั้งนี้ก็ได้แก่ เดนิส ลอว์ … อะไรที่ทำให้เขามาถึงจุดนี้ได้? เดนิส ลอว์ นั้นไม่เหมือนกับกองหน้าในอดีตคนอื่นๆ แม้ว่าเขาจะเป็นสุดยอดดาวยิงเหมือนกันก็ตาม เขาเป็นกองหน้าตัวเป้าที่มีความกล้าหาญ สไตล์การเล่นของเขานั้นสุขุมแต่แฝงไปด้วยความดุดัน ซึ่งนั่นคือส่วนสำคัญที่ทำให้เขาฉีกเซ็นเตอร์แบ็คออกเป็นชิ้นๆ และคอยจัดการกับคู่แข่งที่กำลังจะทำเกมขึ้นมาด้วย ลอว์เป็นคนที่วิ่งหาพื้นที่ได้เก่ง เข้าถึงบอลอย่างถูกที่ถูกเวลา และสามารถจบสกอร์ได้จากทั้งเท้าและศีรษะ เขายังมีหน้าแข้งที่แข็งแกร่งราวแผ่นเหล็ก แถมยังกระโดดได้เหมือนกับปลาแซลมอนในสก็อตแลนด์ ที่สำคัญก็คือเขาสามารถผลิตประตูได้อย่างต่อเนื่องราวกับว่าเป็นเครื่องจักร ความสำเร็จสูงสุด… ชนะเลิศรางวัล บัลลง ดอร์…